همسرش با مهربانی‌هایِ او سازش نداشت            لحظه‌ای حتی میان خانه آرامش نداشت

بُرده بود ارث از پدر یک رأفتِ دلخواه را            حیفِ آن قلبی که ایمن بود و آلایش نداشت

در جـوانـی پـیـر شد آقا جـواد إبن رضا            زجرها می‌دید و دیگر طاقتِ رنجش نداشت

جودِ مطلق شد گرفـتارِ خساست‌زاده که            بُخل و کینه داشت اما دستِ پُر بخشش نداشت

شد برایش قـاتـلِ جـانی شـریکِ زنـدگی            آن شریکِ زندگی که ذرّه‌ای ارزش نداشت

ذاتِ امّ‌الفضل با خورشید در جنجال بود            عینِ ظلمت بود و چشم دیدنِ تابش نداشت

سرفه‌ها می‌شد نفسگیر از گلویش تا جگر            سوخت آری هیچ زهری اینقدَر سوزش نداشت

بر زمین افتاد و خاکِ حجره دستش را گرفت            چشم‌هایش خیره ماند و قدرتِ چرخش نداشت

هیچ روزی در بلایا مثل عاشورا که نیست            هیچ روزی مثل عاشورا خدا سنجش نداشت

در قساوت! در جدال و قتل؛ آن هم قتلِ صبر            هیچکس مانندِ شمرِ بی‌حیا کوشش نداشت

پیکری شد غرقِ در خونِ قـفا در قتلگاه            پیکری‌که طاقتِ ده مرکبِ سرکش نداشت

مانْد عریان؛ روی خاکِ غربت و با گریه رفت            خواهری که جز خدا از هیچکس خواهش نداشت!